Nog nooit hebben er in de aanloop naar de landelijke verkiezingen voor de Tweede Kamer zoveel politici aangekondigd dat ze hun biezen zullen pakken. Volgens verslaggevers van de publieke omroep hebben ze te hard gewerkt en zijn we niet aardig genoeg voor ze geweest. Dat is natuurlijk onzin. Wij weten hoe de vork werkelijk aan de steel zit.
Als na 22 november 2023 de stemmen zijn geteld, zullen een paar dozijn politici vertrekken uit de landelijke politiek. Op 2 november 2023 zond de publieke omroep Human het programma Help! Wie wil het volk vertegenwoordigen? uit, dat probeerde te achterhalen waarom zoveel politici Den Haag wilden verlaten. Dat gebeurde op een manier die, ehm, helemaal past bij de publieke omroep.
Aan de hand van gesprekken met onder meer Attje Kuiken (PvdA) schetste het Human-programma een beeld van een immense werkdruk in de Tweede Kamer. Kuiken meldde trots dat ze zeventien lange jaren al dat zware, maar o zo belangrijke werk had kunnen verzetten – zoals het ageren tegen artsen die waarschuwden voor het toedienen van coronavaccins aan kinderen. Kuiken maakte zich er sterk voor om die artsen het werken onmogelijk te maken. Kuiken faalde grotendeels. Een aantal van de artsen waarop de PvdA-politica haar pijlen richtte, ondervindt echter nog dagelijks de gevolgen van Kuikens werk.
Een andere factor was, aldus Human, de harde persoonlijke kritiek die politici over zich heen kregen. De kritiek zou onder meer komen van boze burgers, die volgens het programma ‘zorgvuldiger’ met ‘onze fantastische politici’ zouden moeten omgaan.
Wegvluchten
Ongetwijfeld spelen die factoren een rol bij de Haagse exodus, maar naar alle waarschijnlijkheid de belangrijkste reden kwam in de uitzending niet aan bod. Het gros van de vertrekkers ziet in de verte een grote bui hangen en wil voordat die losbarst een veilige plek hebben opgezocht.
Tijdens de voorbije pandemiejaren hebben de meeste politici ingestemd met lockdowns, die jongeren en de economie grote schade hebben toegebracht en ouderen alleen hebben laten sterven. Ze hebben ingestemd met een overheidsbeleid dat vaccins, waarvan de effectiviteit en veiligheid niet goed waren onderzocht, schaamteloos propageerde en opdrong. Ze hebben ingestemd met verregaande maatregelen die critici van het beleid de mond snoerden. Ze vonden het prima dat inlichtingendiensten kritische burgers bespioneerden. Ze staken geen hand uit toen de reguliere media veranderden in spreekbuizen van de overheid. Bovendien vertikten ze het om de steeds krachtiger signalen over vaccinatieschade serieus te nemen. Sterker, ze lachten die signalen weg.
In andere Westerse landen hebben zich vergelijkbare verschijnselen voorgedaan, maar daar is inmiddels sprake van een kentering. Dat is vooral het geval in de Verenigde Staten, waar volgens een recente poll van Annenberg Public Policy Center al een kwart van de bevolking gelooft dat de coronavaccins onveilig zijn. In Australië, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten zijn de eerste commissies opgetuigd om de aanpak van de coronapandemie te evalueren.
Eerder vroeg dan laat zal die trend ook Nederland bereiken. Nu nog heerst er in een beleidskringen een taboe op het bespreken van de aanpak van de pandemie – en vooral op de massavaccinaties. Maar uiteindelijk zullen wetenschappers in alle vrijheid mogen uitzoeken welke rol de vaccinaties spelen in de aanhoudende oversterfte. Ze zullen straks ook kunnen bepalen hoe goed de vaccins nu precies hebben beschermd tijdens de coronagolven.
Veel van de vertrekkende politici weten maar al te goed dat het tij aan het keren is. Ze weten dat dit voor henzelf gevolgen zal hebben en maken zich uit de voeten. De meest getalenteerden onder hen zullen wellicht tegen die tijd werkzaam zijn bij organisaties als de NAVO, die bij grote dreiging en onrust bestuurders kunnen onderbrengen in stevige maar luxe bunkers.
Uiteraard mogen we niet alle vertrekkende politici over dezelfde kam scheren. Sommigen van hen zijn gewoon moe en gedesillusioneerd. Ze hebben hun best gedaan in een politiek systeem dat, zeker tijdens de pandemie, alleen in naam nog een democratie was. Eén van die politici was Kees van der Staaij (SGP). Tijdens discussies moest de altijd correcte Van der Staaij soms vechten om zijn emoties onder controle te houden, maar desondanks nam hij de moeite om de coalitie bij te spijkeren over de fundamenten van het staatsrecht. Helaas tevergeefs.
Van der Staaij zullen we missen, maar het verlies van veel andere politici, zoals Attje Kuiken, zullen we ongetwijfeld snel te boven komen. Het leven gaat tenslotte door. Zeker als je niet gevaccineerd bent.
Tijdens de coronapandemie zijn in Nederland de democratie, de wetenschap, de journalistiek en de rechtspraak zwaar beschadigd. In ons boek Landverraad beschrijven we hoe dit is gebeurd. Met liegen, vergeten, bedriegen, nog eens liegen, overdekken met het tegendeel, opnieuw liegen, bluffen, vergeten en gedaanteverwisselingen hebben de neoliberalen ons land gesloopt.
Landverraad verschijnt rond 9 november 2023 en kost € 20. U kunt hier een gesigneerd exemplaar bestellen. Meer over Landverraad leest u hier.
