Met dit zorgsysteem wil ik niets meer te maken hebben. Daarvoor is het te schadelijk voor gezondheid en samenleving. En ruimte om vragen te stellen is er niet.
Ouderenzorg, kritisch denken en het stellen van vragen was mijn beroep. Ik ben specialist ouderengeneeskunde en heb (cum laude) een master in de filosofie. Sinds 2013 werkte ik als arts, eerst binnen en later steeds meer buiten de verpleeghuizen, dicht bij de oudere mens en in nauwe samenwerking met onder meer huisartsen en beleidsmakers. Voor de beroepsvereniging leverde ik bijdragen aan de ontwikkeling van de eerstelijns ouderenzorg. Dat werd gewaardeerd, en zo werd ik vorig jaar als 33-jarige door twee zorginstellingen gevraagd medisch directeur te worden.
Maar begin dit jaar heb ik ervoor gekozen om te stoppen, vanuit de overtuiging dat er binnen het (zorg-)systeem niets te doen is tegen de onbeschrijflijke schade die wordt aangericht in de samenleving. Ik wil geen onderdeel meer van het zorgsysteem zijn. Als ik er onderdeel van zou blijven uitmaken, zou ik het legitimeren.
Kort geleden zag ik een uitzending van het filosofisch kanaal De Nieuwe Wereld, getiteld ‘De coronacrisis: gebrek aan realiteitszin en normatieve reflectie’. Wederom een genuanceerd gesprek met rake analyses door een uitstekende host en drie gerespecteerde gasten, waaronder de door mij zeer gewaardeerde oud-huisarts en epidemioloog Dick Bijl. Ze gingen terug naar de kernvraag, het enige interessante onderwerp in het coronadebat: Hoe gevaarlijk is die ziekte veroorzaakt door het coronavirus nu eigenlijk? Onafhankelijk wetenschappelijk onderzoek toont onomstotelijk aan dat het onwaarschijnlijk veel minder gevaarlijk is dan de cijfers die het RIVM tot de dag van vandaag voorhoudt. En ja, het coronavirus is ongeveer even gevaarlijk als het gewone griepvirus.
Maar dat kwam nooit voor voetlicht. Er werd een felle angstcampagne gevoerd, met censuur en propagandatechnieken die we al kenden van andere landen en andere oorlogen. De geschiedenis herhaalt zich met ingenieuze overredingstechnieken en toenemende drang. Vanaf het prilste moment had het overheidsbeleid – dat wereldwijd met een vleugje couleur locale werd gekopieerd – niets met volksgezondheid te maken. Een ieder die het heeft aangedurfd hier stelling tegen te nemen ben ik dankbaar. Er was voor mij telkens een reden om dat nog maar even niet publiekelijk te doen, zo aan het begin van een veelbelovende carrière. Eerst de twijfel: wat weet ik, en wie ben ik om te overzien wat er gebeurt? Daarna het moeizame contact met collega’s, vrienden en familie over dit onderwerp en toch de angst buiten de groep geplaatst te worden. Maar vooral de stroom aan desinformatie, ruis en stemmingmakerij maakten me murw en moedeloos.
Het bezoekverbod in de verpleeghuizen was voor mij een onbegrijpelijk maatregel. In mijn vak, de ouderenzorg, zijn nabijheid, samenleven en gedeelde rituelen zoals samen eten minstens net zo belangrijk als de medische zorg. Voor mensen in de laatste fase van hun leven is contact met familie het meest wezenlijke. Hartverscheurend en onverdraaglijk dat dit even niet mocht. Als arts ben ik vooral een kei in steunen en handjes vasthouden. Het omgaan met dementie, reduceren van polyfarmacie en mensen begeleiden in de laatste levensfase waren mijn favoriete en meest dankbare bezigheden. Het voelt als een diep gemis dat ik dit nu niet kan doen, maar voor mij gaat het niet anders.
Bij collega’s miste ik verontwaardiging, er was een groot begrip voor elke onlogische maatregel en een immense angst die een poging tot gesprek in de kiem smoorde. Vroeger had ik landelijk veel informeel contact met collega’s, maar de nascholingen gingen ineens allemaal online. Er was geen werkelijk contact meer, geen gedeelde ruimte.
Overigens waren we vanaf het begin van de gekte in maart 2020 opgeroepen tot zelfcensuur door de beroepsvereniging en medische koepels. Gezien de noodtoestand moesten we even met de neuzen dezelfde kant op wijzen, gewoon meedoen en geen moeilijke vragen stellen. Wat niet iedereen heeft meegekregen is dat ook de VN opriep om alles wat de officiële versie van de WHO tegensprak uit het nieuws te houden en dat grote nieuwskanalen openlijk hebben verklaard hieraan mee te doen. Hiermee werd een nieuwe werkelijkheid, letterlijk een nieuw normaal geschapen. Ik kijk al zeker tien jaar geen tv meer en het bevreemdde me hoe met de kracht van herhaling de meest idiote boodschappen ineens door velen als waarheid werden geaccepteerd.
Met het massaal toedienen van de experimentele injecties was voor mij de grens bereikt. Ik besloot: voor mij is het tot hier en niet verder. Nadat de meeste zorgverleners zich ad hoc begin dit jaar (dit artikel is geschreven in 2021 – redactie) als eerste lieten injecteren omdat men zei dat het goed was, is er geen open gesprek meer mogelijk over de legitieme keuze om af te zien van deelname aan dit medisch experiment. Praten over alternatieven (leefstijl en medicijnen) mocht niet en er werd gedreigd met een bezoekverbod als er geen prik genomen werd. Daarmee was informed consent onmogelijk. Bij deze massale vaccinatiecampagne zullen we door het ontbreken van een controlegroep nooit een eerlijke kosten-baten afweging meer kunnen maken.
Voor mij was vrijheid nooit relatief. Een beetje vrij bestaat niet, net zo min als een beetje zwanger. Het bevreemd me dat artsen, filosofen en andere vertegenwoordigers van de intelligentsia ineens de betrekkelijkheid van persoonlijke vrijheid zijn gaan verdedigen – en dat het salonfähig is geworden te stellen dat anderen gedwongen mogen worden mee te doen aan een medisch experiment om de kwetsbare medemens te helpen. Minstens zo raar zijn de discussies over de subtiele verschillen tussen dwang en drang. Hoe krom en inherent fout het is om de vrijheid van volstrekt gezonde mensen te beknotten, daar mag niet meer over gepraat worden. Ik heb de afgelopen jaren zoveel verwijten, beschuldigingen en beledigingen naar mijn hoofd gekregen dat ik er kopschuw van werd.
En zo leven we anderhalf jaar later in een wereld waarin ik me herken noch thuis voel. Waar een klein land groot in kan zijn: het opgeheven vingertje, controledwang en privacyschending. Een mens mag niet meer ziek worden, want de zorg kan het niet aan. En in plaats van te investeren in zorgmensen en ziekenbedden, is er kwistig geld gestrooid om de bubbeleconomie niet leeg te laten lopen en is een onwerkelijke testsamenleving opgetuigd. Publiek geld dat besteed had kunnen worden aan het verbeteren van de gezondheidszorg en het versterken van het zelfhelende vermogen van ons lichaam, is doorgesluisd naar Big Brother. Hoe we onze natuurlijke afweer kunnen opbouwen is bekend, maar blijkbaar niet gewenst. Follow the money.
Over de ontwrichting en absurditeit van lockdowns wil ik het eigenlijk niet hebben, de schade is te omvangrijk en onvoorstelbaar. De experimentele injecties die voor het gemak vaccins worden genoemd, zijn tijdelijk toegelaten voor een beperkte groep maar worden intussen toegediend aan jongeren voor wie het virus ongevaarlijk is. De farmaceutische industrie zegt dat het goed is, en ze worden nagepraat door wetenschappers en adviseurs met dubbele petten. Dezelfde fabrikanten die de afgelopen jaren stelselmatig voor schandalen tot tientallen miljarden euro’s schadeclaims zijn veroordeeld (zoals in de opiatencrisis), krijgen vrij baan van overheden om het wonder der wetenschap aan de mensheid te tonen. Ook is bekend dat er grof winst geboekt wordt terwijl intussen niemand verantwoordelijk gehouden kan worden voor bijwerkingen op lange termijn (die de verantwoordelijken opnieuw met lobbygeld zo lang mogelijk uit beeld zullen weten te houden).
Ik pretendeer niet alles te weten, maar ik wil wel altijd vragen kunnen blijven stellen. En dat mag sinds maart 2020 niet meer. Artsen en wetenschappers die zich er niet bij neerlegden zijn neergesabeld. Op hen is stelselmatig karaktermoord gepleegd.
Ik heb mijn eigen plan getrokken. Dit voorjaar ben ik samen met mijn geliefde geëmigreerd naar Brazilië, ik heb Portugees geleerd en we zijn nu in vrijheid samen een nieuw leven aan het opbouwen. Voor de intensieve menshouderij ben ik ongeschikt. Ik heb mijn keuzes gemaakt en ben blij dat ik eindelijk de vrijheid heb gevonden me hierover uit te spreken.
Lisa Bennink, 12 november 2021
Rio Grande do Sul, Brazilië
“Sem liberdade não há verdade nem virtude.[…] tomei a firme decisão de tudo sacrificar pela verdade e pela liberdade.”
Fritz Müller (1852)
Blumenau, Santa Catarina, Brasil
