De ontdekking dat er DNA-fragmenten in de Covid-19-vaccins aanwezig zijn, zou eigenlijk tot grote opschudding moeten leiden. “Dit is een bom onder het vaccinatieprogramma”, zegt moleculair bioloog Maarten Fornerod. “Maar hij gaat niet af. Dat is kenmerkend voor het vaccinatieprogramma tegen Covid. Daar liggen wel meer bommen onder. Maar om de één of andere reden komen ze niet tot ontploffing. De vaccinaties gaan gewoon door.”
Sinds 20 oktober 2023 kent bijna iedereen in het coronakritische deel van Nederland Maarten Fornerod. Op die dag stond de moleculaire bioloog en kankeronderzoeker achter de desk bij BlckBx.tv. Fornerod, verbonden aan ErasmusMC, doceert moleculaire geneeskunde en nanobiologie in Rotterdam, maar ook aan de TU Delft. Hij sprak op persoonlijke titel over het Canadees-Amerikaanse onderzoek dat kort daarvoor was verschenen op een pre-print-server.
In die publicatie bespreken de auteurs de zorgwekkende uitkomsten van de analyse van 37 Covid-vaccins. De auteurs kregen ze in handen via een apotheek. Ze zaten nog in de verpakking. Daarbij zaten de vaccins tegen de oorspronkelijke Wuhan-stam van SARS-CoV-2, maar ook bivalente vaccins en nog later op de markt verschenen versies van de mRNA-vaccins.
Fornerod werkte op de achtergrond aan het onderzoek mee. De auteurs van de studie hadden hem gevraagd om hun verslag kritisch door te lezen. Ze vonden een deel van zijn op- en aanmerkingen waardevol genoeg om te verwerken in de versie van het stuk dat nu on-line staat. Het circuleert via de sociale media onder het langzaam groeiende deel van de Engelssprekende wereld dat zich zorgen maakt over de consequenties van de massavaccinaties tegen Covid-19.
DNA-vrees
“Al in het eerste jaar dat die vaccinaties begonnen, vreesden sommige mensen dat het mRNA in de vaccins zich op de één of andere manier zou kunnen inbouwen in het DNA van de mensen die zich lieten vaccineren met de mRNA-producten”, vertelt Fornerod. “Het ligt echter niet voor de hand dat zoiets mogelijk is. Onze cellen lezen DNA af en zetten dat om in RNA, niet andersom.”
In bijna elk celtype van een organisme zit DNA. “DNA is een code die twee rollen vervult”, legt Fornerod uit. “Ten eerste wordt er een exacte kopie van gemaakt, die terecht komt in de volgende generatie. Dat kan de volgende cel zijn maar ook het volgende organisme. Daarom heet DNA ook wel het erfelijk materiaal. Ten tweede decodeert de cel het DNA als dat nodig is. Dat decoderen gebeurt in verschillende stappen: eerst naar mRNA. Daarna decodeert de cel mRNA naar een eiwit. Eiwitten bouwen vervolgens de cel op, en cellen vormen het organisme.”
“Het DNA staat dus aan de top van de informatiepiramide van de biologie, en wordt daarom erg goed beschermd. De code verandert bijna niet.”
“Onder normale omstandigheden kun je geen lichaamsvreemd RNA inbouwen in het DNA, dat zou het DNA veel te instabiel maken”, vervolgt Fornerod. “Maar je kunt wel stukjes lichaamsvreemd DNA, als dat de cel binnenkomt, in het DNA van een cel inbouwen. Maar de cel beschermt zich daar normaliter tegen.”
Vooral Pfizer
In de studie waaraan Fornerod meewerkte vonden de auteurs DNA-fragmenten. “Die zaten in alle geanalyseerde vaccins. Een deel van de vaccins was geproduceerd door Pfizer, een ander deel door Moderna. De hoogste concentraties zaten in de preparaten van Pfizer.”
Zowel de vaccins van Moderna als Pfizer maken gebruik van nanotechnologie. Het mRNA zit verpakt in kleine vetbolletjes, die na injectie door het lichaam reizen en kunnen versmelten met de membranen van de cellen die ze tegenkomen. Daarbij komt het mRNA vrij – en wordt de cel gedwongen het spike-eiwit van SARS-CoV-2 aan te gaan maken.
“De DNA-fragmenten zaten in de vetbolletjes”, verzucht Fornerod. “Als dat niet het geval was geweest, hadden we dit gesprek waarschijnlijk niet gevoerd. In bijna alles wat je eet, zit DNA – en daarvan komen geen stukjes terecht in je eigen DNA. Maar als dat DNA nu is verpakt in nanotechnologische vehikels die zijn ontworpen om binnen te dringen in je cellen, dan wordt het een ander verhaal. Dan is de vraag niet meer óf deze vaccinaties het erfelijk materiaal kunnen veranderen. De vraag is nu hoe vaak dat precies gebeurt.”
Slordig geproduceerd
In hun pre-print vertellen de auteurs dat de grootte van de DNA-fragmenten varieert van enkele tientallen baseparen tot enkele duizenden baseparen. Baseparen zijn de basale bouwsteentjes waaruit het DNA is samengesteld. In een preparaat van Pfizer vonden de onderzoekers onder meer een stukje DNA uit een virus dat afkomstig is van apen. Dat virus heet SV40; het stukje is een promoter. Biotechnologen plakken een promoter voor een stuk DNA dat gedecodeerd moet worden in een eiwit.
De SV40-promoter speelt geen rol bij de werking van het mRNA vaccin. “Maar het is niet ongevaarlijk”, zegt Fornerod. “Na integratie in het DNA van de vaccinontvanger zou het een gen kunnen aanzetten dat normaal gesproken uit staat.” Als dat gebeurt, gaat de cel zich anders gedragen dan de bedoeling is.
De DNA-verontreiniging in de vaccins lijken het gevolg te zijn van een slordig productieproces. “De fabrikanten van deze vaccins hebben, toen ze een productieproces voor grote hoeveelheden vaccins nodig hadden, bacteriën genetisch versleuteld”, vermoedt Fornerod. “Die bacteriën maakten fikse hoeveelheden plasmide DNA, dat vervolgens werd gebruikt voor de productie van de mRNA vaccins.”
Bacteriën wisselen onderling genen uit via plasmide ringen. Biotechnologen gebruiken dezelfde plasmide ringen als ze bacteriën in bioreactoren moleculen willen laten aanmaken. Ze brengen de genen, die de bacterie vertellen welke moleculen ze moeten gaan produceren, in een plasmide ring de bacterie in.
Grote en kleine stukjes van dit plasmide DNA zijn in de vaccins terecht gekomen. “De fabrikanten hebben dat niet kunnen of willen wegzuiveren”, zegt Fornerod. “Misschien stonden ze onder hoge druk om zo snel mogelijk te produceren.”
Gevolgen
Over de precieze aard van de mogelijke gevolgen van de DNA-contaminatie moet Fornerod het antwoord schuldig blijven. “Als deze fragmenten op een verkeerde plaats in het DNA terecht komen, kunnen cellen veranderen in kankercellen”, zegt de bioloog. “Maar de vraag is natuurlijk hoe groot die kans nu precies is. Als je in een laboratorium vreemd DNA in het genoom van cellen probeert in te brengen met een technologie die lijkt op de technologie die in de vaccins is gebruikt, dan lukt dat bij 3 tot 7 procent van alle pogingen. De voorwaarden voor zo’n lipofectie in het lab zijn optimaal. Bij mensen die de verontreinigde vaccins hebben gekregen, hebben we het dus over een fractie van die kans van 3 tot 7 procent.”
De meest voor de hand liggende stap om meer duidelijkheid te krijgen, zijn dierstudies. Die kunnen vertellen hoe groot de kans nu precies is dat de DNA-fragmenten in de vaccins in het DNA van een organisme terechtkomen – en of daarna tumoren kunnen ontstaan of nakomelingen genetisch gemodificeerd zijn. Maar wie zich een mRNA-vaccin heeft laten toedienen, doet er goed aan om zich vooralsnog geen al te grote zorgen te maken.
“Het wel of niet krijgen van kanker is een multifactorieel proces”, zegt Fornerod. “Het erfelijk materiaal waarmee je bent geboren speelt een grote rol, net als je leefstijl. Als straks zou blijken dat toediening van deze vaccins een rol speelt, dan is het nog maar de vraag hoe groot die rol precies is. Het is goed mogelijk dat die rol kleiner is dan die van leefstijlfactoren als niet roken, voldoende lichaamsbeweging en goede voeding.”
EMA doet niets
Met die slag om de arm vindt Fornerod dat het zo onderhand wel hoog tijd is geworden dat het anti-Covidvaccinatieprogramma wordt gestaakt. “Jammer genoeg komen er uit de EMA geen signalen dat Europese reguleringsinstantie serieus naar de mRNA-producten kijkt”, vertelt Fornerod. “Ook niet nu blijkt dat ze zijn verontreinigd met DNA.”
Het EMA heeft naar aanleiding van de onderzoeksuitkomsten die nu als pre-print zijn gepubliceerd enkele vragen gesteld aan de onderzoekers. Dat heeft er echter niet toe geleid dat de EMA in beweging is gekomen. Wel heeft de instantie nadien enkele passages op zijn website toegevoegd die refereren aan de aanwezigheid van DNA-fragmenten in de anti-Covidvaccins.
“Het EMA heeft grenzen gesteld aan de hoeveelheid afgebroken DNA in mRNA-vaccins”, aldus de EMA. “Het productieproces is zorgvuldig ontworpen en gecontroleerd om veilige en aanvaardbare niveaus te garanderen, en de kwaliteit van de vaccins wordt routinematig gecontroleerd.”
Het is Fornerod niet duidelijk welke controles de EMA nu precies bedoelt, maar hij kan wel iets zeggen over de ‘grenzen aan de hoeveelheid afgebroken DNA’ waaraan de medicijnautoriteit refereert. “Er zijn twee verschillende methoden waarmee je de hoeveelheid DNA-fragmenten in een preparaat kunt berekenen”, legt hij uit. “Volgens de ene methode is de aangetroffen hoeveelheid DNA in de geteste vaccins meer dan is toegestaan, maar volgens de andere methode kunnen de concentraties nog net door de beugel.”
Kennelijk heeft het EMA dus gekozen voor de tweede methode. Vanuit een papieren werkelijkheid is er dus misschien geen probleem, maar jammer genoeg zal de moleculaire werkelijkheid zich daar niets van aantrekken.
“Welke methode je ook gebruikt, de richtlijnen zijn gebaseerd op injecteerbare preparaten waarin DNA-fragmenten in een vrije vorm rondzweven”, zegt Fornerod. “Maar omdat de DNA-fragmenten in deze producten zijn verpakt in de nano-vetbolletjes, zijn die richtlijnen veel te mild. Houd je rekening met de verhoogde kans op opname door de cellen, dan moet de norm voor maximaal aanvaardbare concentratie DNA in dit type preparaten een factor duizend omlaag. DNA dat is verpakt in deze nano-vetbolletjes is minstens 1000 keer beter opneembaar door een cel dan vrij DNA. En als je die norm zou hanteren, zou geen enkele van deze preparaten op de markt mogen zijn.”
