Wetenschap

Waarom ik Bill Gates nooit meer vertrouw

Bill Gates

Toen ik een Senaatsonderzoek aanstuurde, bracht een corrupte farmaceutische directeur me rechtstreeks naar het kantoor van de veelgeprezen Bill and Melinda Gates Foundation – en Bill Gates deed niets.

Het afgelopen jaar was geen pretje voor Bill Gates.

Al twee decennia lang pompt Gates geld rond met zijn Bill and Melinda Gates Foundation waarbij hij zichzelf transformeerde van een verachte softwaremonopolist in de jaren negentig tot een hedendaagse intellectueel op het gebied van de volksgezondheid. Een wonderbaarlijke, door geld aangedreven metamorfose. Maar een reeks kritische artikelen heeft het gekochte goudomrande imago van Gates aangetast en zijn geloofwaardigheid in twijfel getrokken.

Lang daarvoor wist ik al dat Gates niet te vertrouwen is.

GSK

Tien jaar geleden leidde ik een onderzoek in de Amerikaanse Senaat naar een diabetesmedicijn van meerdere miljarden dollars dat door GlaxoSmithKline (GSK) werd verkocht en waarvan overheidswetenschappers ontdekten dat het ongeveer 83.000 hartaanvallen veroorzaakte. Tijdens dit federale onderzoek ontdekte ik meerdere gevallen waarin GSK-functionarissen andere medische experts die op de gevaren van het medicijn wezen, intimideerden.

Een leider in deze campagne was GSK’s voorzitter van Research and Development, dr. Tadataka (Tachi) Yamada.

Toen onze commissie de intimidatiecampagne van GSK ontdekte, had Yamada het bedrijf al verlaten om het wereldwijde gezondheidsprogramma van Gates te gaan leiden. Maar hoewel de media volop gingen berichten over Yamada’s rol in het onder druk zetten van artsen die waarschuwden voor de gevaren van het medicijn, negeerde de Gates Foundation deze publieke verontwaardiging. Yamada kon zijn positie als wereldwijde gezondheidsbeschermer behouden.

Tekst loopt verder onder tweet. 

Twintig jaar geleden beschreven journalisten de stichting van Gates als een middel om zichzelf te verrijken en zijn imago op te vijzelen. Maar door de jaren heen vergaten verslaggevers het verleden van Gates en boden hem een platform om zichzelf te positioneren als wetenschappelijk expert, hoewel hij geen medische of wetenschappelijke achtergrond had. Het geboetseerde beeld van Bill Gates als gezondheidsgoeroe begon afgelopen zomer te wankelen, vanwege onthullingen over de manier waarop Gates zijn mediapersoonlijkheid in ere hield.

Bill chill

In augustus 2020 publiceerde Tim Schwab een artikel in de Columbia Journalism Review waarin hij ongeveer $250 miljoen aan subsidies blootlegde die Gates aan journalistieke platformen doneerde, waaronder de BBC, NBC, Al Jazeera, ProPublica, National Journal, The Guardian, Univision, Medium, the Financial Times, The Atlantic, de Texas Tribune, Gannett, Washington Monthly, Le Monde en het Center for Investigative Reporting.

Een nieuw artikel in The Nation belichtte daarna het talent van Gates om te profiteren van investeringen in bedrijven die een graantje mee konden gaan pikken van de coronapandemie. En een ander stuk in The Nation legde bloot hoe de financiering van Gates het debat over de volksgezondheid heeft verstikt – beschreven als “the Bill chill” – omdat organisaties ervoor waken te bijten in de hand die hen voedt.

Avandia

Deze onthullingen kwamen voor mij niet als een verrassing. In 2007 werkte ik als onderzoeker voor de Senaatscommissie voor Financiën en ondervond zelf hoe Bill Gates de burger niet op de eerste plaats stelt. Dat jaar schreef ik het rapport van de Senaatscommissie voor Financiën, waaruit bleek dat, kort nadat het GSK-diabetesmedicijn Avandia in 1999 op de markt kwam, het bedrijf verschillende wetenschappers aanviel en het zwijgen oplegde, waaronder Dr. John Buse, een professor aan de Universiteit van North Carolina.

GSK begon Dr. Buse te intimideren nadat hij in toespraken beweerde dat Avandia cardiovasculaire problemen zoals hartaanvallen zou kunnen veroorzaken. Ten tijde van ons rapport in 2000 werd door FDA-wetenschappers geschat dat Avandia tot ongeveer 83.000 hartaanvallen had geleid.

(We hebben een Nieuwsbrief.)

Dr. Buse

Toen Dr. Buse artsen begon te waarschuwen voor het medicijn, werkte dr. Yamada bij GSK en nam hij contact op met de afdelingsvoorzitter van Dr. Buse om een ​​klacht in te dienen. In een e-mailwisseling binnen GSK, met onder meer de CEO en andere leidinggevenden, schreef Dr. Yamada:

Ik ben in ieder geval van plan om Fred Sparling zo snel mogelijk te spreken, zijn voormalige voorzitter. Ik denk dat we twee dingen kunnen doen. Het ene is om hem te vervolgen voor het willens en wetens belasteren van ons product, zelfs nadat we hem de feiten duidelijk hebben gemaakt – het andere is om een ​​goed gepland offensief te lanceren namens Avandia…

In ons rapport gaven we een privé-e-mail vrij die Dr.Buse later aan een collega stuurde over de gesprekken met GSK:

De leiding van het bedrijf contacteerde mijn voorzitter. Ongeveer een week lang vond er een opeenstapeling plaats van korte contacten, waarna ik uiteindelijk een soort juridisch document ondertekende waarin ik ermee instemde om dit niet langer publiekelijk te bespreken.

Dr. Buse beëindigde de e-mail: “Ik was zeker geïntimideerd door hen … Ik schaam me ervoor dat ik destijds ben gezwicht.”

The New York Times

Meerdere media berichtten over de acties van Yamada, waaronder The Guardian (GSK accused of trying to intimidate critic), NBC News (Diabetes drug probe leads to Gates Foundation) en zelfs de krant uit Bill Gates’ geboortestad, de Seattle Times (Senate committee turns attention to Gates Foundation official)

Maanden voor de publicatie van het rapport, beschreef The New York Times ook het gedrag van dr. Yamada (Doctor Says He Was Assailed for Challenging Drug’s Safety).

Als reactie op al die ophef, deed Bill Gates… niets.

Gates Foundation

Om deze zaak direct onder zijn neus te schuiven, schreef ik een brief namens het Senaatscomité, eisend dat dr. Yamada zou langskomen en Senaatsonderzoekers zou informeren. Voor het geval dat Gates te druk was met het redden van de wereld om alle slechte publiciteit op te merken, schreef ik direct aan de Gates Foundation.

 

Toen dr. Yamada opdook voor zijn afspraak in de Senaat, begon het met enkele aardigheidjes en formaliteiten – typische onzin in DC, zoals handen schudden, visitekaartjes uitdelen, vragen hoe de vlucht van het vliegtuig was – voordat we aan de slag gingen. Dr. Yamada’s advocaat haalde toen uit zijn koffertje een gemarkeerde kopie van een commissieverslag dat ik had geschreven met de titel: De intimidatie van Dr. John Buse en het Diabetesmedicijn Avandia.

We hebben ongeveer twintig minuten besteed aan het doornemen van het rapport, terwijl de advocaat uitlegde wat dr. Yamada had gedaan. Vervolgens droeg hij de zaak over aan dr. Yamada om in detail te beschrijven waarom hij, vele jaren eerder, de superieuren van dr. Buse aan de Universiteit van North Carolina had gebeld.

Dr. Yamada had niemand geprobeerd te intimideren, zei hij. Ironisch genoeg opperde hij zelfs de theorie dat hij de decaan van Dr. Buse had gebeld, omdat hij bang was dat Avandia daadwerkelijk schadelijk voor de gezondheid zou kunnen zijn. En áls het medicijn schadelijk was, zei Dr. Yamada, dan wilde hij het weten.

Ik gniffelde bijna toen hij dat zei.

Tekst loopt verder onder tweet. 

‘Ja’

Ik vroeg toen: “Dus dit is de enige keer dat u zich kunt herinneren dat u een universiteit hebt gebeld over een van hun faculteiten?”

“Ja,” antwoordde hij.

Ik liet hem nog wat uitleggen over medisch onderzoek voordat ik hem weer vroeg of hij ooit een universiteit had gebeld om te klagen over een professor. Nogmaals ontkende hij en begon toen de ontwikkeling van medicijnen en het regelgevingsproces bij de FDA uit te leggen.

Ik vroeg toen opnieuw: “Dus gedurende uw tijd bij GSK, is dit het enige incident dat u zich kunt herinneren waarbij u een universiteit belde over een onderzoeker die zijn bezorgdheid uitte over een van uw producten, toch?” Vroeg ik. “Het was een eenmalig incident in uw tijd bij het bedrijf?”

“Ja”, zei hij.

‘Vieze smaak’

Het was de derde keer dat Dr. Yamada had ontkend dat hij andere universiteiten had gebeld om academici te intimideren. Op dat moment haalde ik kopieën van GSK-e-mails tevoorschijn waaruit bleek dat dr. Yamada de Universiteit van Pennsylvania had gebeld over artsen die zich zorgen maakten over de gevaren van medicijnen.

“Kunt u ons vertellen over uw telefoontje naar de University of Pennsylvania?”, vroeg ik. “Een van de betrokken artsen vertelde me: ‘Het liet een heel vieze smaak achter in mijn mond. Op dat moment zwoer ik nooit van mijn leven voor een farmaceutisch bedrijf te gaan werken.’ Een andere arts die erbij betrokken was, zei: ‘Van zoiets denk je dat het alleen op tv gebeurt’.”

Ik schoof de e-mails naar de andere kant van de tafel. Dr. Yamada’s advocaat sprong op, pakte de stukken en zei: “Deze e-mails stonden niet in het rapport!”

No shit, meneer de advocaat’, dacht ik. ‘Ik heb deze weggelaten om te zien of uw cliënt tegen ons zou liegen. Rustig aan. Alles is OK…’

Rapport

We wisselden nog wat aardigheden uit terwijl Yamada ‘het opnieuw uitlegde’. Vreemd genoeg, zei hij, lijkt het erop alsof er meer voorgevallen is dan het ene incident in North Carolina met dr. Buse. Ik was niet echt geïnteresseerd en mijn blik dwaalde af naar mijn Blackberry.

Het zou nog een paar jaar duren om de honderdduizenden interne documenten van GSK door te nemen voordat we in 2010 ons laatste rapport van 342 pagina’s publiceerden, getiteld: Staff Report on GlaxoSmithKline and the Diabetes Drug Avandia. We hebben de namen van de wetenschappers van de Universiteit van Pennsylvania die dr. Yamada had lastiggevallen anoniem gemaakt, omdat ze nog steeds bang waren voor mogelijke vergelding van de farmaceutische industrie.

Cardioloog Harlan Krumholz van Yale Universiteit schreef dat het rapport ‘leest als een detective’. Analisten van UBS voorspelden dat GlaxoSmithKline een boete tot zes miljard dollar moest vrezen. The New York Times behandelde het rapport op de voorpagina en CBS News schreef over dr. Yamada: Meet Glaxo’s Fixer — The Man Who Scuttles Drug Critics With One Phone Call.

En nog steeds… deed Bill Gates niets.

Schandaal

Vijf maanden na het rapport van de Senaat stemde GSK in met een schikking van $460 miljoen nadat 10.000 Amerikanen het bedrijf aanklaagden wegens het achterhouden van Avandia’s risico’s op hartaanvallen. De New York Times publiceerde als redactioneel commentaar dat GSK en zijn leiders “niet kunnen worden vertrouwd in het eerlijk aangeven van ongunstige resultaten”.

Er gebeurde helemaal niets met Yamada. Hij bleef aan als mondiale gezondheidsexpert bij de Gates Foundation totdat hij een jaar later, in juni 2011, zou vertrekken.

Door iemand als Yamada een wereldwijd gezondheidsprogramma te laten runnen, begon ik te twijfelen aan de toewijding van Bill Gates aan onze volksgezondheid. Hoe kon iemand nog het oordeel van Gates vertrouwen als hij roerloos toekijkt hoe een stroom aan bewijs aantoont dat een van zijn voornaamste luitenants een geschiedenis van corrupt gedrag kent?

Sindsdien heb ik Bill Gates nooit meer vertrouwd. U zou dat ook niet moeten doen.

Paul D. Thacker is een Amerikaanse voormalig Senaatsonderzoeker, onderzoeksjournalist en publicist en werkte aan de Harvard-universiteit en voor wetenschappelijke journals. Hij is ook onbezoldigd lid van het Adviescomité van OverNu. Een Engelse versie van dit artikel verscheen eerder in The DisInformation Chronicle. Hoofdfoto: NIH. 

We houden u op de hoogte via onze Nieuwsbrief

Over de auteur

Paul D. Thacker – gastauteur

Paul D. Thacker is voormalig onderzoeksleider van een Senaatscomité in de Verenigde Staten en werkte aan het Edmond J. Safra Center for Ethics van de Harvard-universiteit. Hij is onderzoeksjournalist en publicist. Zijn artikelen verschenen onder meer in Washington Post, BMJ, Mother Jones en de Huffington Post. Thacker is oprichter van The DisInformation Chronicle en onbezoldigd adviseur van OverNu.