Een week geleden publiceerde OverNu het eerste deel van een verslag van het Covidsymposium over het overheidsbeleid tijdens de coronacrisis van Stanford University. Dit is het tweede deel.
Panel 3 | Pandemic Policy from a Global Perspective
Na een lichte lunch en interessante gesprekken met aanwezigen, gingen we verder met een ander belangrijk onderwerp. En dat betrof één van de ernstigste neveneffecten van de door overheden getroffen maatregelen. Dat was het feit dat jonge mensen het meest getroffen werden, niet door het virus maar door het beleid. Jongeren waren de dupe maar hierover werd niet gesproken.
De Britse epidemioloog Sunetra Gupta zei dat men iets moest doen tegen het gevaar, nietsdoen was geen optie. Over de collateral damage kon niet worden gesproken.
In India was het zelfs zo gek dat, toen de vaccinaties gegeven werden, al meer dan de helft van bevolking al voldoende antilichamen had aangemaakt voor een natuurlijke bescherming.
De Californische epidemioloog-oncoloog Vinay Prasad vertelde dat schoolsluitingen geen enkel effect hebben gehad op het beteugelen van de verspreiding van het virus. Evidence-Based Medicine werd volledig genegeerd, beleidsmakers zeiden dat ze andere manieren hadden om bewijs te genereren. Prasad merkte scherp op dat hij dat bewijs wel wilde zien en vooral hoe ze dan rekening hadden gehouden met vertekenende factoren. Dat kan uiteraard niet goed, behalve met zorgvuldig opgezet en uitgevoerd gerandomiseerd onderzoek. Nog opmerkelijker was dat beleidsmakers hun eigen beslissingen niet serieus namen.
Individuele risicoreductie werd het beleidsprincipe. Maar dat is niet hetzelfde als het beschermen van de bevolking tegen verspreiding van het virus. Er was, zoals Prasad zei, geen enkel bewijs dat de maatregelen ook maar enige zin hebben gehad. Vanzelfsprekend vroegen velen om zijn ontslag bij de universiteit van Californië.
Wat men had moeten doen, was het communiceren van onzekerheid. In plaats daarvan zei Anthony Fauci elke dag wat anders.
Landen moeten zelf bepalen wat ze gezien hun financiële mogelijkheden en hun eigen problemen het beste kunnen doen.
Prasad was van mening dat Fauci vooral bezig was met het creëren van angst – ofwel fear-mongering.
In het WHO-pandemieplan van 2018 stond uitdrukkelijk dat er geen schoolsluitingen moeten plaatsvinden. Er is namelijk geen enkel bewijs dat dat iets doet.
Panel 4 | COVID-19 Origins and the Regulation of Virology
In deze laatste paneldiscussie kwamen met name algemene aspecten over de regelgeving rondom de virologie aan bod. Dit werd gezien als een zeer belangrijk element in de regelgeving rondom toekomstige pandemieën.
Terwijl artsen een eed afleggen, de Eed van Hippocrates, bemoeiden zich in de pandemie virologen en gamma-wetenschappers zich met beslissingen. Er was absoluut geen sprake van onafhankelijk toezicht. De vraag kwam zelfs naar voren wat er zou gebeuren als het Spaanse griepvirus terug op aarde zou komen.
Hoe sterk is het bewijs dat het coronavirus uit het lab komt? Behoorlijk sterk… Een zeer belangrijke vraag werd gesteld over hoe het mogelijk was dat er geen verstandig debat had plaatsgevonden hierover. Het gevolg is dat er nu een cover-up plaatsvindt.
Er gaat veel geld naar wetenschap en het is dus belangrijk dat het vertrouwen in die wetenschap wordt hersteld. Ook hier is veel collateral damage aangericht. Al het onderzoek op dit gebied is nu verdacht. In de VS zijn nu negen onderzoekers bezig de feiten over de cover-up te beoordelen.
De gevolgen voor de wetenschap en het onafhankelijke onderzoek en de registratieautoriteiten zijn groot.
Afsluiting
Het symposium werd afgesloten met een voortreffelijke lezing van John Ioannidis. Hij werd aangekondigd met He is a legend. Daar was geen woord Limbabwiens aan.
Eén van zijn belangrijkste artikelen, uit 2005, had als titel Why most research-findings are false en hij grapte daarover dat het publiek dat ongetwijfeld in zijn lezing zou ontdekken.
Er zijn in de afgelopen jaren meer dan 10 miljoen artikelen over de pandemie verschenen. Het merendeel van de onderzoeken waren echter niet goed genoeg om bij te kunnen dragen aan het vinden van oplossingen.
Het gaat er uiteraard om wat het belang is van de bevindingen voor de patiënt. En gaat het om het delen van gegevens en de vraag waarop de aanbevelingen zijn gebaseerd.
Ook Ioannidis merkte op dat de armste mensen in de wereld het meeste te leiden hebben gehad onder de pandemie.
Universiteiten zouden veel meer oog moeten hebben voor het faciliteren van debat en discussie in plaats van het slopen van carrières.
Freedom of speech is essentieel en van groot belang voor de analyse en de interpretatie van hetgeen gebeurd is.
Een waardevol symposium werd hiermee afgesloten, de organisatoren verdienen een groot compliment. Een dapper voorbeeld van hoe universiteiten kunnen omgaan met de pandemie.
In een volgend artikel zal ik een aantal bevindingen van het symposium in het perspectief van de verkiezingsuitslag in de VS plaatsen. Er breken ongemeen spannende tijden aan.
